پس از آنکه استان گوانگدونگ چین ماسک های اجباری را در تاریخ ۲۶ ژانویه ۲۰۲۰ معرفی کرد ، ویتنام اولین کشوری بود که در سراسر کشور در ۱۶ مارس از این الگو استفاده کرد. ونزوئلا یک روز بعد این موضوع را دنبال کرد. اندکی بعد، اولین کشور در اروپا – جمهوری چک – استفاده از ماسک در کشورش اجباری کرد.
این موضوع یک استاندارد جهانی شده است: در مواردی که فاصله گرفتن غیرممکن است، استفاده از ماسک صورت توصیه می شود. نیمی از صورت بدین ترتیب با دستور رسمی پوشانده می شود.
اکنون چگونه می توانیم با چنین اشکالی (مخفی شدن نیمی از صورت) در ایجاد ارتباط کنار بیاییم؟
در مباحث زبان بدن با نشانهها و سیگنال‌های آن آشنا شدیم. یکی از اجزای زبان بدن که به هیچ عنوان قابل تقلید کردن و کپی شدن نیست حالات چشم و ریزحالات چهره است.
به طور معمول ، ما عادت کرده ایم که به لطف حالات چهره افراد دیگر را به سرعت درک کنیم و بتوانیم آنها را حداقل تا حدی ارزیابی کنیم. اگر ماسکی صورت را بپوشاند، بخش مهمی از ارتباط یعنی تصویر دهان و بینی و عضلات کناری آن از بین می رود.
اگر دهان و قسمت های بینی پوشانده شود ، دیگر نمی توان واکنش هایی مانند لبخند، اندوه، غر زدن و … را درک کنیم. گرین و فیلیپس نشان دادند که هر دو منطقه چشم و دهان به طور معمول برای تعیین حالات صورت اسکن می شوند.
دهان پنهان به دو دلیل می تواند مشکل ساز شود:
- ۱- عدم مشاهده عضله‌های اطراف دهان، که پیام احساسی را واضح تر منتقل می کند. اگرچه نواحی اطراف چشم نیز مهم است اما خواندن آن با قطعیت نیز دشوارتر است
- ۲- امواج صوتی در نتیجه پوشاندن به طور مطلوب توزیع نمی شوند و تمایل به بلندتر صحبت کردن احساس می شود. بنابراین تمرکز ارتباطات از حالت چهره به صدا منتقل می شود.
مردم عادت دارند حالات چهره دیگران را بخوانند. همانطور که چارلز داروین در کتاب “بیان احساسات در انسان و حیوانات” در سال ۱۸۷۲ اشاره کرد ، ممکن است این توانایی به ما یک مزیت تکاملی داده باشد. در همین حال ، ادبیات و تحقیقات گسترده گواهی بر نقش غالب سیگنال های غیرکلامی در ارتباطات انسانی است. این شامل خواندن احساسات از چهره است. این تعامل اجتماعی را تقویت می کند و سوتفاهم ها را کاهش می دهد. از بین بردن حالات صورت نیز بی اهمیت نیست. با حرکات ، حالت های صورت ، حرکت بدن و حالت و همچنین استفاده از صدا ، ما اطلاعات بسیار بیشتری از گفتار را به افراد دیگر منتقل می کنیم.
موسسه آلنسباخ در مطالعه ای از سال ۲۰۱۶ مقادیر دقیق تری را بیان می کند: به عنوان مثال ، حرکات و حالت های صورت به تنهایی ۵۵٪ ارتباطات را تشکیل می دهند ، ۲۶٪ مربوط به قسمت غیر کلامی صدا (صدا ، صدا و غیره) است و فقط ۱۹٪ از نظر محتوای فنی که هنگام صحبت بیان می کنیم. در مطالعه ای دیگر نیز آلبرت مهرابیان تاثیر زبان بدن را ۵۵ درصد، تاثیر کلام را ۳۸ درصد و تاثیر کلمات را ۷ درصد بیان کرد.
ماسک های صورت آنچه را که کلمات نمی توانند بگویند پنهان می کنند
درست است که ماسک ها ممکن است جان انسان ها را نجات دهند ، اما همچنین چالش های اجتماعی و خسارات اصطکاکی ایجاد می کنند. دیوید ماتسوموتو ، استاد روانشناسی در دانشگاه ایالتی سانفرانسیسکو و بنیانگذار Humintell می گوید: “کلمات به تنهایی برای انتقال نگرش، احساسات، افکار و سایر مواردی که برای ایجاد پیوندهای اجتماعی و عاطفی مهم هستند کافی نیستند.” وقتی نوبت به بررسی چهره می رسد، چشم ها و دهان بیشترین اطلاعات را دارند زیرا معمولاً بیشترین بیان را دارند. ما می توانیم دهان را بهتر از بقیه صورت خود کنترل کنیم. ماسک ها دهان را می پوشانند و سیگنال دهی موثر نشانه های غیرکلامی ضروری را کاهش می دهند. ما ناخودآگاه حرکات ترکیبی میدان دید را تجزیه و تحلیل می کنیم تا بفهمیم شخص در تلاش است چه چیزی را به ما بگوید. با این وجود، هر ویژگی به تنهایی می تواند احساسات خاصی را منتقل کند. اگر بخواهید در دسترس و دوستانه به نظر برسید، پنهان کردن این ناحیه می تواند مشکل ساز باشد – این می تواند توضیح دهد که چرا تعدادی از متخصصان پزشکی شروع به گذاشتن تصاویر خندان از روی لباس های پزشکی خود کرده اند تا اضطراب بیماران را برطرف کنند.
ربکا بروئر، روانشناس که تحقیقاتی را در زمینه نقش بیان چهره ای، یا حالات صورت، در انتقال عواطف انسانی در دانشگاه رویال هالووی لندن انجام داده معتقد است که “در مجموع، بشر در ارتباط با دیگران مجموعه حالات و بیان چهره افراد را پردازش می کند و بر بخش های خاص چهره تمرکز ندارد.”
خانم بروئر می افزاید: “وقتی نتوانیم تمامی صورت را ببینیم، طبیعتا پردازش کلی ما از عواطف طرف مقابل مختل می شود.”
مشکلات زدن ماسک برای افرادی که مشکلات شنوایی دارند
برای افرادی که دارای مشکلات شنوایی هستند، باز نگه داشتن دهان خود هنوز یک مانع اساسی است. حداقل ۵٪ از مردم جهان کم شنوایی دارند و خواندن لب‌ها و حالات صورت فرد می تواند قسمت مهمی از ارتباطات باشد، حتی برای کسانی که از زبان اشاره استفاده می کنند.
ماسک زدن روی دهان برای افراد ناشنوا مشکل ساز است. آنها برای درک دیگران، لب می خوانند. اگر ماسک صورت را بپوشاند، این غیرممکن است. کریس فریث ، استاد برجسته روانپزشکی در دانشگاه کالج لندن می گوید: اگر افراد نتوانند هنگام صحبت کردن ببینند چگونه دهانشان حرکت می کند ، ممکن است صحبت دیگران را اشتباه درک کنند و این به ویژه در مورد افرادی که شنوایی ندارند بسیار صدق می کند.
اما در دوران کرونا و در زمانی که مجبور هستیم ماسک بزنیم چه کار کنیم؟
- در این دوران تنها بخشی از بدن که نمایان است چشم‌هاست. باید تمرین کنید پیام خود را همزمان در چشمانتان نمایان کنید.
- وقتی یک مشتری به فروشگاه شما مراجعه می کند برای خوش آمدگویی به سمت او بیایید و جوری با لبخند به او خیر مقدم بگویید که چشمان شما برق بزند و عضلات اطراف آن درگیر شود.
- وقتی قرار است ارتباط اولیه خوب با مشتری برقرار کنید به صورت مستقیم به چشمان او نگاه کنید و زیاد با چشمانتان بازی نکنید و اطراف را برانداز نکنید.
- وقتی دارید برای مشتری صحبت می کنید لحن صدا را قوی تر و صدایتان را بلندتر کنید تا مشتری صدای شما را واضح و شفاف بشنود.
- سعی کنید از حرکات مناسب دست در زمان صحبت کردن بیشتر بهره ببرید.
همچنین می توانیم از سیگنال‌های زیر نیز استفاده کنیم:
چشمان خمیده معنای آن:
- من اتفاقات را دوست ندارم.
- چیزی احساس خوبی ندارد.
- من با آنچه شما می گویید مخالفم.
ابروهای قوسی معنای آن:
- خوشحالم که میبینمت!
- من کاملاً متعجب شدم.
- این یک نکته بسیار جذاب است.
سر کج معنای آن:
- من به آنچه اتفاق می افتد علاقه مندم.
- من گوش می دهم و کاملاً حاضر هستم.
- من با آنچه می گویی موافقم.
به احتمال زیاد درگیری ما با ماسک تا مدت ها ادامه خواهد داشت پس باید سعی کنیم یاد بگیریم چگونه با آن کنار بیاییم.
منبع
ترجمه توسط وینگ؛ آکادمی رشد کوانتوم
درود مطالب مفید واموزنده هستند